متن آهنگ ( متن ترانه ) یار گل شهریار پارسه

یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود

همه جا لطف خدا، عاری از چشم حسود

صدای خنده رود، میون گفت و شنود

نغمه کوه سپید، همه جا شعر و سرود

دامن کوه سپید، گلِ وُ درخت بید

یه بهشت گمشده، اومده اینجا پدید

با درختای رشید، تا جایی که چش می­دید

همه صحرا پرِ گل، همه جا سرخ و سفید

روزی یه باد شدید، از پس کوه سپید

با قساوت تمام به روی گل­ها وزید

مثل یه روح پلید که فقط مرگ رو می­دید

همه سبزه­ها رو کند، همه ی گلا رو چید

دیگه شد صحرای شاد، عین بازار کساد

مونده یه حس غریب، حسی مثل انجماد

توی بازار کساد، می­شنوم ناله و داد

مونده یه غنچه ی گل، سالم از تاراج باد

باید این گل قشنگ، که شده پریده رنگ

بره به جایی که توش، نبینه یک دل سنگ

توی یک باغ قشنگ ، فارغ از خدشه و اَنگ

توی سرزمین من، بمونه خوش آب و رنگ

توی این مسیر سخت، کی با من یار می­شه؟

واسه این غنچه گل، یارِ غمخوار می­شه؟

کی میاد دست منو، توی دستاش بگیره ؟

که توی دستای ما، گلمون جون بگیره؟