متن آهنگ ( متن ترانه ) اینک من شهریار پارسه

نیاویزد اگر با سلطه‌ی مردانه ام ای زن

غرور دختران را نیز در تو دوست دارم من

تو را با گریه هایت بی بهانه دوست می­‌دارم

که خواهد شست و خواهد بردمان این سیل بنیان کن

من آری گر چه تو چادر ز شب داری به سر اما

قراری با سحر دارم در آن پیشانی روشن

تو را من می‌­شناسم از نیستان­‌ها چو بانگ نی

که اکنون گشته در آوازهای تو طنین افکن

نیستان­‌های یک آواز در صد­ها و صدها نی

نیستان­‌های یک جان در هزاران و هزاران تن

زنی با سوزهای آشنای غربتی دلگیر

که از هر جا به سوی غربت خود می­کشد دامن

زنی که غم سبد­های بهانه می­بَرَد پیشش

که پنهانی برایش پر کند از گریه و شیون

زنی با شعر های همچنان از عشق ناگفته

زنی عاشق ولی با ده زبان خاموش چون سوسن

زنی کز عشق می­میرد ولی با حجب می­‌گوید

“نشان از عشق درمن نیست می­بینید­؟ اینک من!“